معنی روح سوخته - جستجوی لغت در جدول جو

روح سوخته

لغت نامه دهخدا

(دِ تَ / تِ)

عودی که سوخته باشد، و ظاهراً آن را برای سپید کردن دندان بکار میبردند:
مشرق به عود سوخته دندان سپید کرد
چون بوی عطر عید برآمد ز مجمرش.
خاقانی.
خوش خوش به روی ساقیان دیدند خندان صبح را
گویی به عود سوخته شستند دندان صبح را.
خاقانی.
وز پی دندان سپیدی همرهان از تف ّ آه
دل چو عود سوخته دندان کنان آورده ام.
خاقانی

عودی که سوخته باشد، و ظاهراً آن را برای سپید کردن دندان بکار میبردند:
مشرق به عود سوخته دندان سپید کرد
چون بوی عطر عید برآمد ز مجمرش.
خاقانی.
خوش خوش به روی ساقیان دیدند خندان صبح را
گویی به عود سوخته شستند دندان صبح را.
خاقانی.
وز پی دندان سپیدی همرهان از تَف ّ آه
دل چو عود سوخته دندان کنان آورده ام.
خاقانی

لغت نامه دهخدا

کون سوخته

(پَ دَ / دِ)

آنکه سرینش سوخته، کنایه از کسی که زیانی سخت دیده. آنکه کلاه به سرش رفته، شخصی که از نام و ننگ درگذشته باشد. (آنندراج) (فرهنگ فارسی معین) :
در گلشن عشق بدقماریم
کون سوخته های روزگاریم.
غزالی (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

روز سوختن

(تَ / تُو بَ / بِ شِ کَ تَ)

کنایه از وقت گذرانیدن و تعلل کردن

لغت نامه دهخدا

درون سوخته

(دَ تَ / تِ)

سوخته درون. آنکه دل او سوخته باشد. گرفتار اندوه و تاثر شدید. دلسوخته:
گر درون سوخته ای با تو برآرد نفسی
چه تفاوت کند اندر شکرستان مگسی.
سعدی

لغت نامه دهخدا

روی سخته

(سَ تَ / تِ)

روسخته و انتیمون. (ناظم الاطباء). رجوع به روسخته و انتیمون شود